Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/229

—   211   —

 — Kto tam jest? — spytałem sahafa.
 — Ikbala, gwiazda mych oczu — odpowiedział.
 — I kto jeszcze?
 — Nie wiem.
 — Co tam robią?
 — Czyż ja wiem, panie? Słyszę, że stęka. Boję się, czy nie spotkało jej jakie nieszczęście. Chciałbym jej dopomóc, ale jako narzeczonemu wchodzić mi tam nie wolno.
 — Czy sądzisz, że mnie wypadałoby tam wejść?
 — Tak. Tyś chrześcijanin i nie możesz się ożenić z córką tego kraju. Widziałeś także jej oblicze. Nie zawstydzisz też tej nadobnej, gdy do niej pójdziesz.
 — To zobaczę.
 — Uczyń to. Ale nie dotknij jej, effendi. Będzie moją żoną, a ta, która ma mieszkać przy mojem sercu, nie powinna wchodzić w styczność z ręką innego.
 — Nie lękaj się! Najpiękniejsza z Rumili nie ma powodu obawiać się mnie.
 Wszedłem do przyległego pokoju. Siedziała tam Ikbala, po polsku „przynosząca szczęście“ na gołej ziemi. Na prawo stało naczynie podobne do dzieży, w której znajdowało się szczególnie zabarwione ciasto. Obie jej ręce oblepione były tą masą aż po łokcie. Wyrwała właśnie z dzieży kilkufuntowy kawał ciasta i starała się nadać mu kształt kulisty. Działo się to w ten sposób, że w jednej ręce obracała ciasto, a dłonią drugiej biła po niem z całej siły. To były właśnie uderzenia, które słyszałem.
 Zajęcia temu oddawała się z takiem poświęceniem, że pot z niej ciekł wszystkimi porami. Cała twarz jej była mocno czerwona i mokra.
 — Co ty tu robisz? — zapytałem.
 — Piekę — odpowiedziała.
 — Co?
 — Kule armatnie.
 — Dla kogo?
 — Naturalnie, że dla was, naszych gości.