Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/220

—   204   —

 — Panie, ty jesteś! — zawołała najmilsza z Rumili. — Wracasz cało? Dzięki Allahowi! Kazałam ciebie ostrzec. Czy dotrzymałeś słowa?
 — Przyprowadzam ci upragnionego.
 — Gdzie, gdzie?
 — Tutaj!
 Wskazałem przytem na Halefa, który wszedł za mną: Reszty jeszcze nie było widać.
 — Inkali min hon — idź do dyabła! — wtrącił Halef natychmiast, ale szczęściem w swoim dyalekcie arabskim, którego nie rozumiała.
 Ona zaś rzekła:
 — Ten?
 — Tak, słodka córo czerwonej barwy.
 — Ależ ja nie znam go wcale!
 — On jednak chce życie swoje dla ciebie poświęcić! Ale, oto nadchodzi jeszcze jeden. Wybieraj między nimi dwoma!
 Sahaf wsunął się za Halefem. Popatrzyła z zakłopotaniem na ojca.
 — Hangy bir-il-sen — któregoż znasz? — zapytał, śmiejąc się, piekarz.
 — Bonu — tego — rzekła, wskazując na sahafa.
 — Sana elwerir dir — czyś zadowolona z niego?
 — Ewet, tamam bytin — tak, najzupełniej!
 — Onu al — bierz go!
 Przyłożyła ręce do twarzy i zaczęła głośno szlochać. Czy pochodziło to z zawstydzenia, czy z zachwytu, trudno powiedzieć. Naraz uciekła drzwiami, któremi weszła.
 — Panie, widzisz, jakiego narobiłeś nieszczęścia! — rzekł piekarz na poły śmiejąc się i smucąc.
 — Poślij za nią jej szczęście!
 — Gdzież ono?
 — Tu stoi!
 Wskazałem przytem na sahafa.
 — To nie uchodzi — odrzekł potrząsając głową. —