Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/18

—   10   —

wsi stali jeszcze zgromadzeni, ale w pełnem szacunku oddaleniu od mych towarzyszy.
 Kiaja i jego podwładny znajdowali się widocznie w położeniu nie do pozazdroszczenia. Bali się obydwaj, to też należało to wyzyskać.
 — Bekdżi, czy obstajesz jeszcze przy tem, co powiedziałeś poprzednio? — zapytałem.
 — Tak.
 Pomimo, że mnie okłamałeś?
 — Nie skłamałem!
 — Skłamałeś i to tylko dlatego, że życzył sobie tego kiaja.
 Naczelnik zerwał się przestraszony.
 — Effendi!
 — Co? Co chcesz powiedzieć?
 — Wszak nie powiedziałem temu człowiekowi ani słowa!
 — Ale dawałeś mu znaki!
 — Nie!
 — Powiadam ci, że kłamiecie obydwaj. Czy znacie przysłowie o Żydzie, który utonął, ponieważ położył się spać w studni?
 — Znamy.
 — Stanie się z wami to, co z onym Żydem. Narażacie się na niebezpieczeństwo, które jak ta woda w studni nakryje was i zadusi. Ale ja nie chcę waszego nieszczęścia i ostrzegam was. Mówię z wami tutaj, aby podwładni wasi i przyjaciele nie dowiedzieli się, żeście skłamali. Widzicie, że jestem względem was łagodny i przyjaźnie usposobiony. Wymagam jednak od was prawdy!
 — Jużeśmy ją powiedzieli — zaklinał się kiaja.
 — A zatem nikt obcy nie przejeżdżał tej nocy przez tę miejscowość?
 — Nie.
 — Trzej jeźdźcy?
 — Nie.
 — Na dwóch siwych i jednym ciemnym koniu?