Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/173

—   159   —

żeby wystrzelił na próbę. W takim razie musieliby wyjść z nim przed chatę, a ja miałbym sposobność powstać.
 — Co ty powiadasz? — zapytał rusznikarz. — Znasz wszelkie rodzaje broni?
 — Tak.
 — A taki rodzaj znasz?
 Wskazał na sztuciec Henryego.
 Halef wziął broń do ręki, przypatrzył się jej, a potem odpowiedział:
 — Bardzo dobrze, to strzelba repetierowa z Ameryki.
 — Nie widzieliśmy jeszcze nigdy takiej strzelby i sądziliśmy, że to zabawka.
 — To strzelba, z której można, nie nabijając zakażdym razem, wystrzelić dwadzieścia pięć kul.
 — Oejun-zen — przesadzasz! — zawołał rusznikarz.
 — Mówię prawdę. W kraju, który wymieniłem, żył wielki mistrz w wyrabianiu broni. On wynalazł ten rodzaj, ale to był dziwak. Myślał, że wytępionoby wszelką zwierzynę, gdyby takich strzelb było więcej. Dlatego nie postarał się o patent na swój wynalazek i zachował tajemnicę dla siebie. Zrobił kilka takich strzelb i wkrótce umarł. Drudzy chcieli zbadać tę tajemnicę, ale kto rozebrał części strzelby, nie mógł ich już złożyć napowrót. Strzelba była już nie do użycia. Tych kilku, którzy je posiadali, zginęło w puszczy, a ich strzelby się pogubiły. Ta strzelba to może jedyna z tych, jakie istnieją. Nazywa się sztuciec Henryego. Bardzo jestem ciekaw, jak się w wasze ręce dostała.
 — Kupiłem ją w Stambule od pewnego Amerikaly — rzekł rusznikarz.
 — Nie postąpił roztropnie, sprzedając ją. Ta kula za lufą jest na naboje. Przesuwa się sama po każdym strzale, tak że następny otwór z nabojem sam przykłada się do lufy. Czy wam to pokazać?
 — Tak, pokaż!
 — Ale jak mógł ci Amerikaly sprzedać strzelbę i nie pouczyć o jej mechanizmie?
 — Zapomniałem go o to spytać.