Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/133

—   119   —

 — Ale powiedziałeś, że poznałeś mnie natychmiast! Czy mnie już kiedy widziałeś?
 — Nie, nigdy i nigdzie.
 — Jakże mogłeś mnie poznać?
 — Po niezwykłej godności twego stanu, wyrażonej na twem obliczu.
 Właściwego znaczenia tych słów także nie pojął, gdyż przeciągnął swą barwną twarz w uśmiechu zadowolenia i rzekł:
 — Jesteś bardzo uprzejmy i masz słuszność. Stan mój bardzo ważny. Bez nas musieliby ludzie z głodu ginąć i my nadajemy piękność każdej szacie. Jakież masz życzenie?
 — Chciałbym z tobą pomówić w pewnym interesie.
 — Czy jesteś może handlarzem mąki?
 — Nie.
 — Albo farb?
 — Także nie. Mam na myśli inny interes.
 — To powiedz!
 — Najpierw zdejm płaszcz i usiądź sobie wygodnie koło mnie!
 — Dobrze. Ale muszę cię na chwilę opuścić. Czekaj tu na mnie!
 Wyszedł temi samemi drzwiami, poza którem i zniknęły jego żona i córka. Należało przypuszczać, że tam były dwa pokoje jeden za drugim, bo po głuchym dźwięku trzech głosów poznałem, że się znajdowali w ostatnim „gabinecie“.
 Wróciwszy stamtąd, stanął gospodarz przedemną i rzekł:
 — Im bunda. Isztahnyc warmy — Jestem tutaj. Czy masz apetyt?
 — Na co?
 — Do jedzenia.
 — Nie — odrzekłem, przypomniawszy sobie ślady palców od ciasta, wytarte o spodnie.
 — Albo do picia?
 — Dziękuję bardzo!