Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/113

—   101   —

 — Drogi panie, jesteś jakimś dostojnikiem, więc może ci to być wszystko jedno, czy plamy na płaszczu uważać będą za plamy z masła, czy z tranu. Zdejm go i przewdziej na drugą stronę, to może wcale poznać nie będzie.
 — Czyż nie wiesz, że nie wolno wobec kobiet zdejmować żadnej części ubrania?
 — O, ty jesteś moim przyjacielem, moim zbawcą, a pod płaszczem nosisz bluzę i kamizelkę!
 — A jednak nie chciałbym wykroczyć przeciwko prawom grzeczności i obyczajności. Pozwolisz, że te wiktuały schowam do koca.
 — Czy on czysty?
 — Tak. Trzepię go zwykle codziennie.
 — Muszę się przekonać. Potrzepno!
 Postępowanie piekarzowej bawiło mnie nadzwyczajnie. Derka przywiązano była zawsze z tyłu do siodła. Przed wyjazdem od kowala nie oczyściłem jej wcale, toteż miała na sobie znaczne ślady kurzu osiadłego podczas jazdy wczorajszej. Odpiąłem derkę i rozwinąłem.
 — Potrząśnijno! — zażądała hoża „poziomka“.
 Posłuchałem i całkiem wyraźna chmura kurzu uniosła się z koca. Mimo to rzekła:
 — Tak, jest czysty. Podnieś więc i zawiń to pieczywo!
 Zrobiłem z derki worek, do którego powkładałem wszystkie znalezione na drodze towary piekarskie.
 Tak doszliśmy do krzaków, gdzie przywiązałem muła. Na widok koszów leżących na ziemi, załamała piekarka ręce wysoko i zawołała:
 — O Allah! O ayesza! O fatme! Ile nieszczęścia narobiło to zwierzę! Kosze na ziemi, a obok nich wszystkie moje przysmaki! Ależ nie, niema wszystkiego. Bardzo dużo brakuje. Gdzie to?
 Rzuciła na mnie pytające spojrzenie i mówiła dalej:
 — Effendi, te rzeczy są bardzo słodkie i smakują.
 — Wierzę!
 — Czy lubisz słodycze?