Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/65

—   49   —

 — Nie! Niech wie, z kim ma do czynienia.
 — Zaszkodzi pan całej sprawie...
 — Zaszkodzę? — przerwał mi. — Nie, panie! muszę oznajmić temu potworowi, co czuję dla niego i czego się ma spodziewać ode mnie.
 A zwróciwszy się do sendadora, rzekł:
 — A więc nie przypominasz pan sobie, żeś mię widział kiedykolwiek?
 — To możliwe.
 — Naprzykład w Pampa de Salinas... Znasz pan tamte okolice i wiesz zapewne, że popełniono tam swojego czasu ohydną zbrodnię.
 — Co mię to może obchodzić? — mruknął zagadnięty z widoczną niechęcią.
 — Owszem, powinno to pana obchodzić, gdyż właśnie owym mordercą jesteś pan, a zamordowany był moim bratem.
 — Ja? pański brat? Przyśniło się panu... Nie znam ani pana, ani pańskiego brata!
 — A przecie niech pan sobie przypomni... Chciałeś pan zakopać w ziemi kipus, i widział to mój brat...
 — Skąd pan wiesz o tem?
 — Słyszysz pan, że wiem, i to mu wystarczyć powinno. Kipus znajdowało się w butelce... Zamordowałeś człowieka, który pana podpatrzył przy zakopywaniu butelki z kipus, a potem ukryłeś to gdzieindziej i często też później tam zaglądałeś...
 — Nic o tem nie wiem...
 — To zaprzeczenie jest bezczelnością! Brat mój przed śmiercią powiedział mi wszystko. Czatowałem później na pana przez długie czasy, niestety nadaremnie. No, ale nareszcie, dzięki Bogu, mam pana w swoich rękach i pomszczę śmierć brata...
 Sendador udał obrażonego tymi zarzutami i począł uniewinniać się innym już sposobem:
 — Mylisz się pan. To musiał być ktoś inny, nie ja!
 — Wcale się nie mylę i proszę nawet nie zadawać sobie trudu z wykrętami. Wolałbyś pan raczej pomo-