Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/380

—   340   —

 — To niemożliwe — odparł Pena. — Zrewidowałem go bardzo dokładnie.
 — Ba! może on mieć tę rzecz zaszytą pod podszewką kurtki.
 — W jaki sposób? Pan się myli.
 — Popatrz-no pan przez moją lornetkę tam, na tę krę.
 Pena skierował podane sobie szkła we wskazanym kierunku i rzekł po chwili:
 — Widzę dno od butelki.
 — A co jest obok?
 — Grudka piasku.
 — Otóż rzecz się ma tak, przyjacielu. Sendador napełnił butelkę piaskiem, aby była ciężka, i cisnął ją w jezioro. Ponieważ jednak robił to w ciemności, więc nie wiedział, że butelka, zamiast wpaść do wody, rozbiła się na płycie solnej.
 — A pocóż on to zrobił?
 — Bo wiedział, że będziemy poszukiwali butelki, którą znamy z opisu. Ażeby więc zatrzeć ślad po niej, cisnął ją tam, a kipus zaszył w ubraniu. Owo szycie zabrało mu sporo czasu, bo pociemku nie można być dobrym krawcem.
 — Tak, istotnie. Właśnie w tem miejscu siedział ktoś na ziemi i znać odciski nóg. Ale skąd pan wie, że sendador szył?
 — Patrz pan! tam, na kaktusie, wisi kawałek nici...
 — Rzeczywiście... niebieska nić. Sendador miał przy sobie całą szpulkę takich nici.
 — A zatem szkoda czasu na dalsze szukanie. Wracajmy... Ale... gdzie Gomarra?
 — Wrócił zapewne do towarzyszów.
 — No, to się śpieszmy, bo drab gotów uśmiercić nam jeńca.
 Podążyliśmy szybkim krokiem, a gdy, nie znalazłszy go po drodze, zbliżyliśmy się do obozowiska, uderzył nasze uszy zgiełk i ochrypły głos sendadora:
 — Psie jeden! nie masz do mnie prawa!... Poczekaj, niech przyjdzie dowódca!