Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/378

—   338   —

 — Ja zaś nie cofam swego postanowienia i zapewniam, że na zmianą jego nie wpłynie ani pańska, ani Gomarry wola. I wiedz pan przytem, że nie udzielę mu zbyt wiele czasu do namysłu.
 — Żądam tylko godziny, nie więcej, a co postanowią, to bądzie ostateczne.
 — Dobrze, zgadzam się na godzinę zwłoki, ale zapewniam, że nie darują panu więcej ani minuty — rzekłem stanowczo.
 — Jeszcze jedno. Jeżeli zgodzę się na wasze warunki i znajdziecie skarb, to kto go otrzyma?
 — Ten, do kogo ów skarb rzeczywiście należy. Zamordowany mnich zamierzał prawdopodobnie oddać te przedmioty klasztorowi w Tucuman, i w tym kierunku poczynię dochodzenia. Jeżeli się nie znajdzie istotny właściciel skarbu, oddamy go rządowi prowincyi, do której okolica ta należy.
 — I ja nie otrzymam nic?
 — Nic. Pan możesz tylko wybierać pomiędzy śmiercią przez rozstrzelanie a możliwością wymknięcia się z rąk Gomarry. Za godzinę czekam odpowiedzi.
 — Chciałbym, och, jakbym chciał, abyś pan był w tej chwili w mojej skórze...
 — Wierzę, ale, niestety, rzecz to już nie do zmiany...
 Sendador był związany, a ponadto miał zranioną prawą rękę, więc nie było obawy, aby mógł umknąć z pod straży dwóch Tobasów, którym oddałem go pod opiekę.
 — Możemy być o niego spokojni — mówił brat Jaguar. — Ale natomiast baczniejszą trzeba zwrócić uwagę na Gomarrę.
 — Słusznie — potwierdził Pena; — ten zawzięty człowiek gotów działać na własną rękę.
 — Postaram się jego usiłowaniom przeszkodzić — odpowiedziałem. — Wezmę go z sobą nad jezioro.
 Dosłyszał te słowa moje Gomarra i zapytał:
 — Chcesz pan, abym poszedł nad jezioro?
 — Tak, bo mi pan będziesz potrzebny do udzie-