Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/342

—   306   —

 — Łaski! miłosierdzia!... Powiem wszystko, tylko mię nie zabijajcie.
 — No, twoje szczęście, żeś się w ostatniej chwili opamiętał. Gadaj więc...
 — Jestem naprawdę Aymara i naprawdę jest nas sześciu. Wybraliśmy się w te strony na chinchillas i przypadkowo spotkaliśmy ludzi, którym wyczerpały się zapasy żywności i którzy wynajęli nas w tym celu, byśmy upolowali dla nich zwierzyny, bo sami nie mają na to czasu.
 — Cóż takiego mają oni tutaj do roboty?
 — Nic — odrzekł głupkowato.
 — No, tak; nic, bo wyczekiwanie nie jest żadną pracą. Ale poco tu przybyli? Siedzą zapewne nad jeziorem w Pampa de Salinas, nieprawdaż?
 — Tak, sennor.
 — Cóż to są za jedni?
 — Zabroniono mi mówić o tem — rzekł i, trwożnie rzuciwszy okiem na grupę naszych Indyan, zaczął znowu dygotać na całem ciele.
 — Taak. Ano, trudno. Jeżeli mi nie odpowiesz, będę zmuszony dźgnąć cię w samo serce...
 Przerażony Aymara zgiął się wpół i wyjęczał:
 — Ci ludzie są ze szczepu Tobas, a mnie pod karą śmierci zabroniono pokazywać się im na oczy... A wy... wy zapewne podążacie do Pampa de Salinas, by okraść sendadora...
 — Aha! — zawołałem, śmiejąc się z naiwności biedaka. — Wiem już, w czyjej pozostajecie służbie... Czy sendador mówił wam, że jesteśmy złodziejami?
 — Nie wiem ja, czy myślał o was akuratnie, ale... kto wie... chyba się nie mylę... jesteście ci sami, o których mi mówił... Jestem zgubiony, bo wy... bo...
 Z przestrachu zapomniał języka w gębie. Istotnie domyślił się, z kim ma do czynienia.
 — Sendador was okłamał — ozwałem się. —