Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/341

—   305   —

 — Czego panowie chcecie ode mnie? Nie zrobiłem wam przecie nic złego...
 — To prawda, że nie wyrządziliście nam dotychczas żadnej szkody. Ale okaże się zaraz, czy mamy was uważać za przyjaciela, czy też za wroga naszego. Do którego szczepu należycie? do Tobasów, czy do Chiriguanosów?
 — Jestem Aymara. Żyję z białymi w zgodzie i pokoju.
 — Z kim jesteście tutaj?
 — Sam.
 — Oho! Nie wierzę i zwracam waszą uwagę, że za wykręty i kłamstwo karzemy bardzo surowo — pogroziłem mu.
 Biedak na te słowa omal nie upadł przede mną na kolana i zawołał:
 — Puśćcie mię! ja wam nic nie zawiniłem... Puśćcie mię!
 — Owszem, puścimy was, ale wprzód odpowiedzcie mi bez kłamstwa na moje pytania. Z kim jesteś tutaj?
 — Jest nas pięciu Aymarasów.
 — Cóż wy tu robicie?
 — Polujemy na lamy. Widział pan zresztą, że mam ze sobą zdobycz... tam, nad wodą.
 — Nieprawda! Łżesz, bratku! Nikt nie zapuszcza się tak daleko w góry po to tylko, by polować na lamy, bo toby mu się nie opłaciło. Tylko ludzie, którzy w innym celu tu przybywają, muszą na te zwierzęta polować, bo innego pożywienia w tych okolicach niema. Jeżeli zaś aż sześciu was zajmuje się polowaniem, to moglibyście ubić tyle zwierzyny, że wystarczyłoby jej dla stu ludzi. Okłamałeś mię więc już na samym wstępie i będziesz miał za to zapłatę...
 To mówiąc, wyjąłem nóż z za pasa i zamierzyłem się tak, jak gdybym go chciał przebić. Rozumie się, ani mi się śniło przelewać krew tego biedaka i szło mi jedynie o wydobycie zeń prawdy. I istotnie manewr mój poskutkował. Indyanin skulił się, jak pies, i począł jęczeć: