Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/32

—   20   —

nazajutrz wczesnym rankiem w nadziei rychłego dopędzenia osadników, gdyż i oni, jak przypuszczałem, również odpoczywać musieli, więc nie mogli zbytnio oddalić się od nas. Mijały jednak godziny, a na stepie ani śladu obozu nie dostrzegliśmy.
 To również nastręczało mi różne domysły. Przedtem były dwa obozowiska w niedalekich od siebie odstępach, a potem jazda przez całą noc... Widocznie stało się coś ważnego, — co jednak, nie mogłem odgadnąć.
 Nagle po niejakimś czasie zamajaczyła przed nami w oddali jakaś postać, zbliżając się do nas galopem na koniu. Na pewnej odległości jeździec zatrzymał się i, zdjąwszy z głowy kapelusz o szerokich krysach, zawołał głośno:
 — Hehej! sennores! Czy jedziecie z Palmar?
 — Tak, z Palmar. A czego pan sobie życzy? — zapytał brat Hilario.
 — Chwała Bogu, że was spotkałem. Możę jeszcze będzie ratunek.
 — Dla kogo?
 — Dla...
 Tu spojrzał na mnie, i dalsze słowa zamarły mu na ustach.
 Ubrany był, jak gaucho, a twarz jego pokryta była tak gęstym zarostem, że ledwie nos było mu widać.
 — Cobrido! — zawołał, — czy to możliwe? Pan tutaj?
 — Tak, ja! — odparłem. — Znasz mię pan?
 — Ależ doskonale! Tylko pan nie może mię poznać, bo... bo... zapuściłem brodę...
 — Głos pański słyszałem kiedyś...
 — Przypomina pan sobie? Chciałem właśnie wracać do domu, aby przybyć na czas i żeby pan nie oczekiwał mię zbytecznie...
 — Ach, wiem już... Mam przyjemność z sennorem Peną?