Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/268

—   238   —

 — I nie był w ostatnich czasach w Palmar?
 — Stanowczo nie.
 — Mnie zaś jest wiadomo, że owi biali, o których wspominałem, a na których on napadł, chwycili go, i z trudem udało mu się uciec dzięki jednemu z nich, który mu w tem dopomógł. Odwdzięczając się za to, „uczciwy“ ten człowiek napadł na nich poraz drugi i zabrał do niewoli wszystkich, prócz dwóch.
 — To jakaś bajka.
 — Więc nie wiadomo panu, dokąd sendador powlókł tych właśnie jeńców?
 — Zapewniam pana, że to jest wierutna bajka.
 — A ja słyszałem, że właśnie odstawił on swych jeńców do Mbocovisów...
 — O tem musiałbym wiedzieć przedewszystkiem ja, jako kacyk czyli przełożony nad całym szczepem... Zresztą myśmy nigdy nie brali białych w niewolę.
 Bawiła mię wyrafinowana bezczelność draba, przeto pytałem dalej:
 — Więc nie pochwyciliście też pewnego kupca z Goya i jego syna?
 — Nie.
 — Ani też młodego człowieka, który nazywa się Adolfo Horno?
 — Nie słyszałem nawet takiego nazwiska.
 — A jednak znajduje się on u was.
 — Wspominał mi o tem i Desierto, ale to kłamstwo wierutne.
 — Zięć jego, sendador, schwytał go i przyprowadził do was.
 — Ależ to fałsz wierutny! — oburzył się kacyk. — Dajcie mi tu człowieka, który puszcza podobne brednie, a zdławię go, jak psa.
 W tej chwili stary mrugnął nieznacznie, dając mi znak, abym zaprzestał rozmowy na ten temat. Zrozumiałem intencyę jego i zacząłem nieco przyjaźniej:
 — Wobec pańskich zaprzeczeń muszę przyznać, że oczerniono was niegodnie.