Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/267

—   237   —

ten wcale mi się nie podobał; twarz jego zdradzała wiele chytrości, i wogóle zachowanie się jego było tego rodzaju, jakoby chciał nas wybadać i wyzyskać to na swoją korzyść.
 — Uciekł — powtórzył mimowolnie.
 — Co was spowodowało — zapytałem, — żeście się wybrali na Tobasów? czy to wasi wrogowie? czy wyrządzili wam jaką krzywdę?
 — Nie — odrzekł po namyśle, wiedząc dobrze, że inna odpowiedź pogorszyłaby tylko położenie. — Tobasowie są naszymi przyjaciółmi.
 — Czyż godzi się tedy napadać na przyjaciół, mordować ich i rabować ich mienie?
 — Sendador namówił nas do tego.
 — Aha! sendador! Teraz pan przyznasz chyba, że znajomość z nim nie może być dla was korzystną. Zna go pan bliżej?
 — Przebywa wśród nas od czasu do czasu, ale nic szczególniejszego o nim nie wiem.
 — Gdzie znajduje się jego stała tajemna kryjówka w Gran Chaco?
 — O tem nam nie wspominał. Jego wszędzie pełno.
 — Słyszałem, że ta kryjówka znajduje się właśnie w obrębie waszych obszarów.
 — Źle pana poinformowano.
 — Może... Od jak dawna bawi wśród was sendador?
 — Od kilku tygodni.
 — A skąd przybyliście teraz?
 — Prosto ze swoich wsi.
 — On was stamtąd wywołał?
 — Tak, panie. Gdyby nie on, siedzielibyśmy byli w domu.
 — To ciekawe! Mówiono mi, że przed kilkoma dniami był on w okolicy krzyża de la floresta virge i że napadł tam na białych.
 — To nieprawda. Od kilku tygodni przebywał bez przerwy wśród nas.