Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/265

—   235   —

niego strzały nie wypuścili, ani też żadnych groźnych okrzyków nie słyszałem, gdy znikł wśród osłaniających ich krzaków.
 Przez półtorej godziny w wielkiem naprężeniu oczekiwaliśmy powrotu starca, gdy nareszcie pojawił się, i to nie sam, lecz w towarzystwie sześciu czerwonoskórych. Jeden z nich wyglądał na kacyka, reszta w latach sędziwych tworzyła niejako jego świtę.
 Przyszedłszy na miejsce, stary Desierto ozwał się temi słowy:
 — Ma pan tu przed sobą dzielnego głowacza Mbocovisów, który radby porozumieć się osobiście z panem, i decyzya jego zależy od odpowiedzi, którą z ust pańskich usłyszy.
 Zasiedliśmy na ziemi — z jednej strony my, a z drugiej oni, poczem głowacz, ku wielkiemu memu zdziwieniu, poprawnym akcentem zapytał mię po hiszpańsku:
 — Pan z Europy?
 — Tak — odrzekłem.
 — Bardzo mię to cieszy. Słyszałem bowiem, że na drugiej półkuli są ludzie rozumni, uczciwi i pobożni... Tymczasem...
 — Co pan chce przez to powiedzieć? — przerwałem mu, nierad z tego pochlebstwa.
 — Człowiek uczciwy nie zabija bliźniego.
 — Ale wroga może z czystem sumieniem.
 — Człowiek rozumny czyni z wrogów przyjaciół dla siebie.
 — O ile wrogowie życzą sobie tego.
 — To zależy od okoliczności i warunków. Ale wiadomem jest panu zapewne i to, że człowiek uczciwy nigdy nie kłamie.
 — Owszem, wiem o tem.
 — I lubuje się w prawdzie.
 — Niezawodnie.
 — A zatem jestem pewny, że dowiem się od pana wszystkiego, co sobie życzę. Czy zna pan Venenosę, głowacza Mbocovisów?