Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/232

—   202   —

 — Dobrze więc — odrzekłem i usunąłem naczynie z nad głowy Yerny. — Zejdźmy na dół.
 Unica zeszła była już przedtem, by zająć się posiłkiem dla jeńców, i zastaliśmy ją teraz karmiącą drabów w taki sposób, jak to robią dziewki dworskie z gęśmi, przeznaczonemi na tuczenie.
 — Szkoda, że nie znam narzecza Mbocovisów — zauważyłem. — Przesłuchałbym z kolei naczelnika.
 — Przecie ja mogę podjąć się tego — rzekł Pena.
 — Dobrze. Ale uważaj pan, aby nie popełnić jakiego błędu.
 — Już ja się dobrze wywiążę z zadania.
 I zaczął szwargotać z czerwonoskórym wodzem, który z początku wzbraniał się odpowiadać, lecz, zmiarkowawszy wkrótce, widać na skutek groźby Peny, że opór na nic się nie zda, począł odpowiadać i to nawet szczegółowiej, aniżeli go pytano.
 — No, przekonałem się teraz, że jednak Yerno kłamał — rzekł Pena. — Ten stary powiedział mi wszystko. Sennor Horno jest uwięziony w ruinach koło krzyża de la floresta virgen.
 — To niemożliwe — rzekłem.
 — Jakto? czyżby mię ten półdziki drab śmiał oszukiwać?
 — Niema wątpliwości. Wszak w ruinach tych mają swoje nory Ariponesowie.
 — Prawda! — odparł, uderzając się w czoło.
 — A czy nie domyślasz się pan, w jakim celu naczelnik wymyślił tę bajkę? Otóż wie on, że stamtąd właśnie nadciąga sendador z liczną bandą Mbocovisów, i dlatego to chytry ten Indyanin chce nas skierować w tamte strony, abyśmy wpadli niespodzianie w ręce przewrotnego sendadora.
 — Do licha!...
 — Powiedzże pan temu staremu wydze, że się zawiódł w swoich rachubach.
 — Ależ rozumie się! powiem mu, i to nie bardzo delikatnie.