Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/23

—   13   —

 — Dlaczego? — zapytałem.
 — Mam ku temu pewne powody — odrzekł. — Różne wcale niepochlebne chodzą tu o nim wieści i nawet z oczu niebardzo dobrze mu patrzy. Podobno jest on w zmowie z Indyanami.
 — Nie byłoby w tem nic dziwnego, sennor. Żyje przecie wśród nich, musi więc być z nimi w zgodzie.
 — Słusznie. Ale zaznaczam dla waszej wiadomości, że nie jest to człowiek uczciwy.
 — Sądzi pan więc, że byłby on zdolny zdradzić ludzi, których mu powierzono?
 — Jestem tego pewny.
 — Czy dał mu pan do poznania, że go ma w podejrzeniu?
 — Nietylko dałem do poznania, ale wręcz powiedziałem mu wyraźnie, co myślę, i zagroziłem rozstrzelaniem, gdyby naraził ekspedycyę na jakie nieszczęście. Wzruszył na to ramionami i nic mi nie odrzekł.
 — Czy ekspedycya jest dobrze uzbrojona?
 — Tak, wcale nieźle. Towarzystwo to składa się z dwudziestu mężczyzn zdolnych do boju, a drugie tyle oczekuje ich po tamtej stronie borów nad Rio Salado.
 — Niewielka to siła wobec całego szczepu indyjskiego!
 — No, liczba nic tu jeszcze nie stanowi. Wobec Indyan, którzy już na sam widok karabinów uciekają w popłochu i z reguły nie dają się nawet wciągnąć do walki, można przypuszczać, że ekspedycya da sobie radę.
 — Podobno jednak znajdują się w niej i kobiety?
 — Tylko pięciu mężczyzn wybrało się z rodzinami, bo przypuszczają, że uda im się odrestaurować opuszczone siedliska i w nich się zadomowić. Dlatego to zabrali z sobą kobiety, jako gospodynie. Najtrudniejsze, rozumie się, będą początki. Lecz jeśli tej garstce uda się osiedlić w tamtych stronach na stałe, to niebawem i inni podążą ich śladami.