Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/196

—   170   —

 — Aha! Arbolo? No, dobrze. A czem się pan trudni?
 — Jestem cascarillero.
 — Hm! teraz rozumiem. Jesteś pan towarzyszem starego pustelnika?...
 — Ależ wcale nie towarzyszem, lecz wrogiem jego i konkurentem! Z pewnością nikt mu tak źle nie życzy, jak ja.
 — Tak? No, to mogę panu oświadczyć, że i my obaj nie mamy powodu życzyć mu dobrze.
 — Wobec tego jesteśmy przyjaciółmi.
 — Oho! zbyt śmiało narzucasz się pan nam z przyjaźnią. Co do nas, nie mamy ochoty zadawać się z kimkolwiek w tej przeklętej puszczy. Spróbowaliśmy tego już raz i dosyć. Dwa razy oszukać się nie damy i radzimy panu, abyś szedł sobie swoją drogą, a nam dał spokój! Przy tych słowach chwyciłem towarzysza za rękaw, by go pociągnąć za sobą, gdy Yerno, zniecierpliwiony snadź naszym uporem, zawołał:
 — Dajcież sobie powiedzieć przynajmniej, że mam chęć dopomódz wam w zamiarach. Jestem wrogiem starego Desierta i jego bandy, tak samo, jak i wy, i jeżeli chcecie pomścić się na nim, to udać się wam może jedynie z moją pomocą.
 — A skąd pan wiesz, że chcemy się mścić na nim?
 — O, wiem wszystko.
 — No, proszę. Jak pan umiesz ładnie odgadywać myśli ludzkie...
 — Podsłuchałem was, gdyście rozmawiali ze sobą po oddaleniu się starego. Siedziałem wówczas na poblizkiem drzewie.
 — Do licha! A coś pan tam robił?
 — Chciałem się dowiedzieć, co słychać w Laguna de Carapa, bo mam zamiar napaść na tę czerwoną zgraję.
 — Napaść? — powtórzyłem zdziwiony. — Pan?... sam jeden?