Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/169

—   145   —

 — A więc biada napastniczym Mbocovisom, którzy są już prawdopodobnie niedaleko stąd!
 — Czy zrobili oni panu co złego?
 — Nie.
 — Dlaczegóż więc uważasz ich za swoich wrogów?
 — Właściwie nie są oni dla mnie usposobieni wrogo, ale skoro staję po waszej stronie, to już z natury rzeczy muszę uważać za swoich nieprzyjaciół tych, którzy przeciw wam występują.
 — Czyżbyście mieli nie poprzestać na samem ostrzeżeniu?
 — Jesteśmy gotowi na wszystko.
 — Ale nie macie w tem własnego interesu?...
 Te słowa wskazywały, że jeszcze ciągle nas podejrzewa, więc odrzekłem:
 — Każdy uczciwy człowiek ma obowiązek przeszkodzić złym czynom i stanąć w obronie zagrożonych. A właśnie Mbocovisowie, jak się dowiedzieliśmy od nich samych, mają zamiar napaść na was w celach rabunku.
 — Ha! skoro tak... Radbym jednak wiedzieć, kto jesteście, komu stała się wiadomą moja tajemnica...
 — Nazywam się Pena — rzekł na to mój towarzysz, — pochodzę z Porto Allegro i zajmuję się zbieraniem kory.
 Na wzmiankę Peny, że jest zbieraczem kory, wyraz zaniepokojenia wystąpił na twarz starego. Widocznie obeszło go mocno, że Pena jest mu konkurentem zawodowym. Zapytał też skwapliwie:
 — W jakich stronach pan pracuje?
 — Wszędzie.
 — Czy i w Gran Chaco?
 — Owszem.
 — I chciałbyś pan tu zacząć robotę?
 — Być może, jeżeli znajdę dobrych towarzyszów.
 — W takim razie muszę pana ostrzec przed Indyanami, którzy nie oszczędzają białych, wchodzących im w drogę.