Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/167

—   143   —

 — Ale żyją?
 — Żyją i nic im z naszej strony nie zagraża.
 — Jak widzę więc, przybyliście tu, jako przyjaciele nasi, i sądzę, że pozostaniecie nimi nadal.
 — Owszem, ale pod warunkiem, że nas tu już nikt więcej nie obrazi.
 — Przyrzekam to panu.
 — Ba! ale co będzie, jeżeli tio zechce porwać się na nas nanowo?
 — Pomówię z nim i nie wątpię, że mię usłucha.
 — Chodźmy więc.
 — Chodźmy. Albo... może lepiej będzie, gdy ja sama uwolnię tia z więzów. Stary jest bardzo dumny i lepiej, że na razie nie będzie pana widział, gdy mu rozetnę więzy, bo nie odczuje tak upokorzenia...
 — Czy jednak sennorita nie zawiele od nas wymaga?... A nużby nad głową naszą zawisło nieprzewidziane jakie niebezpieczeństwo!
 — Nie, panie. Ręczę za to słowem, że możecie się tutaj czuć pod moją opieką zupełnie bezpiecznymi. Czy zapewnienie to wystarcza panu?
 — Najzupełniej, i może pani iść.
 Pobiegła ku tajemniczej skale, a Pena, patrząc za nią, rzekł:
 — Dzielna dziewczyna!... Jak pan sądzi, co będzie z nami?
 — Nic! Przyprowadzi tu Desiérta i każe mu przeprosić nas.
 — Co przyjdzie staremu z wielką trudnością.
 — No, bo to wcale nie należy do przyjemności zostać w ten sposób upokorzonym, zwłaszcza dla takiego, jak on, dumnego i nieugiętego człowieka.
 — Dziewczyna ta jest o wiele roztropniejszą od niego. A przytem znać w niej młodą lwicę. Już w samej jej postaci udarza królewskość.
 Po upływie blizko pół godziny młoda Indyanka wróciła, prowadząc za sobą starego, w którego twarzy widać było raczej zakłopotanie, niż przygnębienie.