Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/150

—   128   —

 Stary popatrzył na mnie, jak na waryata, poczem cofnął się parę kroków.
 — Ha! jeśli pan chcesz... — i dał znak Indyanom.
 W tej chwili jednak z błyskawiczną szybkością poskoczyłem do drabów, nie przygotowanych na to, a wyrwawszy im rury, rzuciłem je na ziemię, i w tejże sekundzie chwyciwszy jednego za bary, gwałtownym ruchem rzuciłem go w stronę Peny ze słowami:
 — Zrób pan z nim porządek! Drugiego zaś czerwonoskórego prawie jednocześnie uderzeniem pięści w skroń powaliłem na ziemię i w następnem okamgnieniu skierowałem się do starego, który, znalazłszy się w nieoczekiwanej sytuacyi, oniemiał ze zdziwienia. Zabiegłszy go z boku, palnąłem go w prawe ramię tak, że nóż z brzękiem uderzył w sufit i spadł po drugiej stronie izby. Następnie chwyciłem starego oburącz za krtań i, powaliwszy na ziemię, zwróciłem się do Peny, który kolanami przydusił pokonanego przeze mnie Indyanina.
 — No, jakżeż tam?
 — Trzymam go dobrze — odrzekł.
 — Musimy teraz wszystkich trzech powiązać... byle tylko było czem.
 — Mam jakiś sznurek w kieszeni.
 I wyciągnąwszy kawał powroza, związał swego przeciwnika, a zdarłszy z niego jakąś szmatę, podarł na długie pasy, którymi skrępowaliśmy dwóch pozostałych. Następnie związaliśmy ich razem mojem lassem, zabezpieczając doskonale, aby nam nie umknęli.
 — No, a teraz jesteśmy panami sytuacyi — rzekłem, odetchnąwszy z ulgą.
 — Istotnie jest to dla mnie niespodzianką. Ani marzyłem, aby nam tak dobrze poszło...
 — Jakto? przecie pan pierwszy nie chciałeś się poddać...
 — No, tak. Ale właściwie chodziło mi tylko o potargowanie się ze starym; w gruncie rzeczy zaś myślałem seryo o poddaniu się. Cóż teraz uczynimy?