Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/14

—   4   —

i wywożenia jej na statkach w dół rzekami Salado Paraną.
 — Czy mają na to koncesyę?
 — Nie wiem. Obaj przywódcy byli tu jakoby w mieście niedawno, poszukując przewodnika, który się tu chwilowo znajdował, a ludzie ich czekali na nich u ujścia rzeki.
 — Czy to jest liczne towarzystwo?
 — O, tak. Część ich popłynęła naprzód na łodziach w górę Salado, aby tam oczekiwać na pozostałych, którzy dążą wozami, zaprzężonymi w woły.
 — Wozami? Czyż można się tam w ten sposób dostać?
 — Można. Tylko w pobliżu Parany droga kołowa jest niemożliwa, więc rozbiera się zazwyczaj wozy na części i przenosi się je na grzbietach wołów daleko na wolny camp, gdzie składają te części nanowo i już dalej jadą bez przeszkód aż na miejsce. Prawdopodobnie zresztą przeprawa cała nie jest zbyt trudną, skoro wśród podróżnych są kobiety i dzieci.
 — Widocznie więc zamierzają osiąść tam na stałe, albo przynajmniej na czas dłuższy?
 — Nieinaczej. A ponieważ mój szczep uważa ów kraj za swoją ojczystą dziedzinę, postanowił więc bronić się przed najazdem. Z tego względu chcę jak najprędzej dostać się do swoich i przygotować ich na przyjęcie napastników. Umiem zresztą po hiszpańsku i mogę się przydać w czasie zatargu choćby jako tłómacz. Wprawdzie przywódzca białych rozumie nasz język doskonale i uchodzi za dobrego znawcę Gran Chaco, jednak moja znajomość języka hiszpańskiego może się przydać naszym.
 — Jakże się ów przywódzca nazywa?
 — Geronimo Sabuco.
 — A!... Jest-że to ten sam, którego nazywają sendadorem?
 — Ten sam. Czy zna go pan?
 — Osobiście nie, ale z opowiadań, i słyszeliście