Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/76

Słyszał stuk kopyt końskich i wyszedł naprzeciw. Rozpoznawszy siostrę i Niedźwiedzie Serce, wystąpił z krzaków.
 — Uff! Tecalto! — rzekł Apacz. — Gdzie jest Piorunowy Grot?
 — Zabity — brzmiała odpowiedź.
 — Kto go zabił? — syknął Indjanin strasznym głosem.
 — Hrabia Alfonso.
 — Gdzie?
 — Tego nie mogę tutaj powiedzieć — odparł Bawole Czoło, wskazując wzrokiem pastucha. — Chodźcie do hrabiego. Pojmałem go.
 W oczach Alfonsa wyraźnie widniał przestrach. Lecz ani Karja, ani Niedźwiedzie Serce nie obdarzyli go nawet spojrzeniem wzgardy. Miksteka zwrócił się do wodza Apaczów:
 — Niech mój brat pilnuje tego człowieka, dopóki nie wrócę.
 Oddalił się, aby zajrzeć do groty. Odrazu zauważył, że Unger leży w innej pozycji, niż przedtem. Ujął więc za puls. Serce biło! Unger oprzytomniał zapewne na chwilę i poruszył się; teraz leżał znowu zupełnie nieruchomo. Bawole Czoło wyniósł go ostrożnie z groty i ułożył na trawie, przy jeńcu.
 Apacz chwycił za strzelbę.
 — Jeżeli umrze mój biały brat — rzekł — biada mordercy! Niechaj dzikie bestje rozszarpią jego ciało, Shosh-in-liett, wódz Apaczów, to powiedział. Howgh!
 Nachylił się nad Ungerem.
 — Ma straszną ranę w głowie. Czaszka zgruchotana! Trzeba sporządzić nosze i przenieść go do hacjendy.

74