Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/51

kto ma prawo do skarbu? — Chyba potomkowie tych, którzy go ukryli.
 — Nie wie sennor, od kogo pochodzi mapa?
 — Od pewnego Indjanina, jak już pani mówiłem. Był ranny, umarł, zanim zdążył objaśnić mnie co do niej ustnie.
 — Niema na mapie żadnego imienia, żadnego nazwiska?
 — Nie. W jednym rogu znajduje się znak tajemniczy, którego nie rozumiem. — Tak, będę szukał. Ale jeżeli znajdę skarb, nie dotknę go, tylko postaram się oddać tym, do których należy według prawa. Jeżeli nie znajdę ich — wtedy zobaczymy!
 — Jest pan człowiekiem honoru — rzekła Meksykanka.
 — Nienawidzę wszystkiego, co nieuczciwe.
 — A więc brat pański jest biedny?
 — Tak! Żegluje po morzach, żyje z pracy rąk, na którą jest skazany. A ja mam maleńką tylko sumkę, którą udało mi się zdobyć w swoich licznych przygodach.
 — Ma pan więcej, o wiele więcej. Piorunowy Grot ma inne skarby...
 — Tak, bywają inne. Bywają takie, dla zdobycia których nieustraszony Itinti-ka oddałby wszystko, wszystko!
 — Cóż to za skarb?
 — Czy można go nazwać? — zapytał cicho.
 W głosie jego zadrgała nuta niepokoju, która nie uszła uwagi Emmy. Rzekła krótko:
 — Słucham.
 — To pani, sennorita, tylko pani! — wyszeptał, biorąc ją za rękę. — Czy wierzy mi pani?

49