Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/52

 — Tak, wierzę — odpowiedziała prosto, serdecznie i szczerze. — I ja jestem zdania, że serce człowieka jest więcej warte od wszystkich bogactw świata! Znam nawet taki skarb.
 Przeczuwając radosną prawdę, zapytał:
 — Cóż to za skarb, sennorita?
 — Pan nim jest, — nie, ty jesteś nim, Antonio!
 Po tych słowach objęła go ramieniem, położyła głowę na jego piersiach.
 — Czy to prawda? Czy to możliwe?
 — Tak. Podziwiałam cię od chwili, gdy przeciąłeś więzy, któremi byłam skrępowana; pokochałam od chwili, gdy spojrzałam w twe dobre, czyste, wierne oczy. Jestem twoja, ty mój mocny, dobry, ukochany Antonio; chcę żyć tylko dla ciebie!
 Unger wyszeptał:
 — Boże, wielki Boże! Za wiele szczęścia dla biednego myśliwca!
 Usta ich zeszły się w długim pocałunku, w czasie którego nie słyszeli oczywiście, jak Bawole Czoło przyczołgawszy się do płotu, przesadził go zpowrotem, by udać się na spoczynek.
 Unger nie zdążył jeszcze wstać rano z posłania, a już gościnny gospodarz witał go życzeniem dobrego dnia:
 — Przychodzę, po prawdzie, z pewną prośbą — rozpoczął don Pedro.
 — Spełnię ją, o ile tylko będzie w mojej mocy.
 — Mam nadzieję, że uda się to panu. Podróżując po prerjach, nie jest sennor w stanie doglądać swego ekwipunku. A ja mam tu wszystkiego nadmiar. Czy nie

50