Strona:Karol May - Szut.djvu/483

—   455   —

wysoka i gęsta, że gdybyśmy ją podeptali, nie podniosłaby się za dwa, ani za trzy dni — nie moglibyśmy zatrzeć naszych śladów.
 — Czy z powodu Bebbehów odradzasz nam tam pójść? — spytał Amad el Ghandur.
 — Tak.
 — Ich niema się co obawiać!
 — Nie? Czyż nie zadali nam wówczas klęski, czy nie ponieśliśmy przez nich szkody?
 — Wówczas ich było czterdziestu, a teraz dziesięciu albo dwunastu.
 — Czy jesteś pewny, że tego roku przybędą w tej samej liczbie, a nie większej?
 — To nie zaszkodziłoby nam wcale, gdyż jesteśmy teraz przygotowani na to.
 — Ale postanowiliśmy unikać wszelkiej walki.
 — To też czynimy, ale niema znowu powodu tych psów się lękać. Zanadto się boisz, emirze. Nie wiemy wcale, czy przyjdą w tym roku. Przybyliśmy tutaj i nie odważymy się nawet pójść na miejsce najważniejsze? Muszę popatrzeć na miejsce, gdzie popłynęła krew ojca. Pojechałbym, gdyby się tam nawet znajdowało tysiąc Kurdów. A zatem naprzód!
 Był dotychczas taki spokojny, a teraz podziałała na niego blizkość miejsca i podrażniło straszne wspomnienie. Podpędził konia, a drudzy uczynili tosamo. Nie mogłem sam zostać w tyle, ale zawołałem za nim:
 — Sami jesteście winni temu, że ojciec wtedy zginął. Jeśli teraz będziecie znowu tak nieostrożni, to nie zwalajcie na mnie odpowiedzialności za to, co się stać może.
 — Nie bój się! — krzyknął ku mnie. — Nic się nie stanie, a gdyby nawet co zaszło, to nie zarzucimy tobie winy.
 Pojechaliśmy skrajem łąki nad rzeką, skręciliśmy poza załom gór i znaleźliśmy się na właściwem miejscu. Na prawo sterczała skała, gdzie w swoim czasie ujrzeliśmy walczących Persów, przed nami miejsce, na którem,