Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/93

 — Zgoda, ruszamy w drogę! A więc nie gniewasz się już?
 — Nie.
 — Ani troszeczkę?
 — Ani troszeczkę.
 Podsunął mi piwo. któregośmy jeszcze nie tknęli, i rzekł:
 — Pij, Safono!
 — Dlaczegóż ty nie pijesz?
 — Z wdzięczności rezygnuję dla ciebie ze swojej porcji.
 — Dziękuję! Nie przyjmuję.
 — Dlaczego?
 — Widzę i czuję zdaleka, że piwo jest kwaśne.
 — Tego nie czuję. Ale utopił się w niem karaluch, widzisz?
 — Więc to jest przyczyna twej bezinteresownej wdzięczności?
 — Tak. Nawet karalucha chciałem ci odstąpić. No, chodźmy!
 Związawszy nasz pakunek, ruszyliśmy w drogę. Po niedługim czasie Falkenau znikło nam z oczu.
 Wbrew przewidywaniom Frania, śnieg w nocy nie padał, więc chwilowo mieliśmy niezłą drogę. Do odległego o milę Gossengrun doszliśmy mniej więcej w przeciągu dwóch godzin. Tam po długich i starannych poszukiwaniach dowiedzieliśmy się, że ci, których szukamy, przybyli wczoraj około południa, i że jakiś litościwy handlarz bydła zabrał ich swym wózkiem do Bleistadt. Dostaliśmy się do tego miasteczka jeszcze w ciągu przedpołudnia, mimo iż śnieg tu był znacznie wyższy, niż w okolicy Falikenau.
 Bleistadt jest niewielką osadą, więc szybko znaleźliśmy gospodę, przed którą stały sanie handlarza; wszedłszy do środka, zastaliśmy przy stole samego handlarza: nocował tu

85