Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/62

 — Zniknie? Skądże znowu!
 — Ależ tak!
 — Nie. Wyśpi się, wypije kawę; potem zobaczymy, czy stary będzie miał siły do dalszej drogi.
 — Powiedziała przecież „żegnam“, a nie dowidzenia! Słyszał pan?
 — Nie należy tego brać dosłownie. Ależ, panie Carpio, Carp... Carpio, co się z panem dzieje? Cóżto za mina?
 Carpio oparł się łokciami o stół i ukrył twarz w dłoniach. Gdy na pytanie gospodarza odsłonił oblicze, stwierdziliśmy, że ma trupio blade policzki, a oczy pozbawione blasku. Dolna warga zwisała bezwładnie.
 — Pańska, pańska... żona... żona! — westchnął.
 — Cóż się dzieje z moją żoną?
 — To jej wina.
 — W czem? Dlaczego?
 — Mam wrażenie, że... że... umrę.
 — Głupstwo! To wina cygar! Virginia są dla pana zbyt mocne.
 — Nie, nie, i jeszcze raz nie! Poprostu, przestraszyłem się pańskiej żony. Virginia nie grają tu żadnej roli!
 — Przestraszył się pan mojej żony? Dlaczegóż to?
 — Wpadła jak... furja!
 — Co też pan opowiada! Cóż ta kobieta, łagodna jak baranek, ma wspólnego z furją? Oto szklanka wody, niech pan wypije! To najlepszy środek, gdy cygara przegryzą żołądek.
 — Nie gryzą wcale, lecz podnoszą, a raczej chcą wywrócić do góry nogami.
 — Niech się pan napije wody. Ręczę, że to pomoże.
 Nie miałem pojęcia, czy środek, polecony przez Frania, pomoże, gdyż o nikotynie i jej skutkach wiedziałem mniej wię-

54