Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/58

 Zdziwiona gospodyni zatrzymała się z początku pod drzwiami. Po chwili podeszła wolnym krokiem do męża.
 — Cóż tu palisz Franeczku? — zapytała dziwnie przyjaznym tonem, którego znaczenia wówczas jeszcze nie znalem.
 — Drzewko — odpowiedział równie uprzejmie.
 — Dlaczegóż to?
 — Bo jest Boże Narodzenie.
 — Dla kogo?
 — Dla mnie.
 — Od kiedy?
 — Od niedawna.
 — No, no! Od niedawna... Świeczki spalone tylko do jednej czwartej, a przedtem nie miały połowy. Czemże to wytłumaczyć?
 — To widocznie gatunek, który się wydłuża przy spalaniu.
 — Gdybym znała ten gatunek, kupiłabym całą skrzynię! Przypuszczam jednak, że się dawne świece dopaliły i żeś powsadzał nowe — dla niepoznaki. Byłeś pewien, że, jak zwykle, już tu dziś nie wejdę. Mam rację, Franiu?
 — Ależ tak, najzupełniejszą!
 — Dobrze, że przynajmniej nie zaprzeczasz! A więc zapaliłeś choinkę dla siebie?
 — Tak.
 — Tylko dla siebie?
 — Dla siebie i dla tych panów studentów.
 — Nicbym przeciw temu nie miała, bo przecież sam byłeś studentem, z czego tak cieszyliśmy się wszyscy! A więc dla nikogo więcej nie zapaliłeś choinki?
 — Dla nikogo.

50