Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/50

 — Pomogę wam! Na górze jest pokój o trzech łóżkach. Niechaj chłopiec zabierze śweicę.
 Ujęli starca pod ręce i podnieśli go; był zupełnie przytomny; nie otwierając oczu ruszył ku drzwiom, opierając się na ramionach Frania i córki. Zostaliśmy sami. Carpio rzekł:
 — Przeżyliśmy niesłychanie wzruszające i nieoczekiwane Boże Narodzenie. Cóż ty na to, Safono? To jacyś niezwykli ludzie: nie mam wrażenia, by należeli do klasy wyrobników.
 Roztargniony zazwyczaj przyjaciel nieczęsto robił podobnie rozsądne uwagi; podzielając w zupełności jego zapatrywania, zapytałem:
 — Dlaczego tak sądzisz?
 — Nie mówią językiem robotników. Poza tem stary zorientował się tak niesłychanie łatwo w twym wierszu, z taką szybkością nauczył się poszczególnych wyrażeń, w nim zawartych, że gotów jestem przysiąc, iż poświęcał się kiedyś pracy umysłowej, a nie fizycznej. A jakie jest twoje zdanie?
 — Zgadzam się z tobą w zupełności, idę jednak jeszcze dalej.
 — O cóż chodzi?
 — Ta rodzina ucierpiała pod wpływem jakiegoś ciężkiego zrządzenia losu.
 — Zasłużenie?
 — Tego nie mogę wiedzieć. Przerażone spojrzenie, którem mnie starzec nagle obrzucił, nie tłumaczy niczego. Przerażenie to może mieć związek z własnemi zbrodniami, może się jednak również dobrze odnosić do nikczemności, których na sobie doświadczył. Zresztą, nie nasza sprawa. Zgadzam się jednak z tobą, że było to wzruszające Boże Narodzenie, którego wspomnienie długo we mnie pozostanie.
 — I ja nieprędko je zapomnę. Ludzie ci nic właściwie

42