Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/442

wisłbym na palu tak samo, jak czterej niewinni Soszoni. Położyłem podpis tylko poto, by uśpić czujność swych cerberów, i to mi się powiodło. Gdy mi się udało zbiec, nie ruszyłem do domu, lecz przedarłem się przez dzikie góry, by wezwać Szoszonów do zemsty.
 — Do zemsty? Hm.
 — Nie podoba się to panu?
 — Nie lubię słowa „zemsta”.
 — Prawdopodobnie dlatego, że nie był pan nigdy w podobnej sytuacji.
 — Nie byłem? Mam wrażenie, że brano mnie częściej od pana do niewoli, i że więcej, niż pan krzywd doznałem. Mimo to nie mściłem się nigdy pozostawiając karę Bogu.
 — Ja tego nie potrafię! Gdyby rabunki, morderstwa i zabójstwa miały uchodzić bezkarnie, byłby to koniec świata. Gdyby zaś karanie winnych pozostawiono komuś, zgoła nieistniejącemu, czerwone i białe łotry grasowałyby bezkarnie. Jakże więc pan godzi swą chrześcijańską pokorę i łagodność z planowaną wyprawą do Fremonts Peaku?
 — Chcę jedynie zapobiec zbrodni.
 — A ukaranie winnych?
 — Jakże można mówić o karze, skoro zapobiegnę zbrodni?
 — To frazesy; nie weźmie mnie pan na nie! Zszedłem z gór, by oświadczyć Szoszonom, że Kikatsowie zamordowali czterech z pośród nich; niechaj poniszczą śmierć towarzyszów. Będzie to zapłata, którą te czerwone wieprze otrzymają za moją niewolę. Może przy tej okazji odzyskam skóry, które mi zabrano.
 — Odzyska je pan i bez przelewu krwi.

434