Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/388

wa jest ważniejsza, niż przypuszczałem, być może, że stary wódz, Avaht-Niah, sam przybędzie, mimo iż liczy już ponad osiemdziesiąt zim.
 — Jakże się zachowa?
 — Mam nadzieję, że się z tobą na prośby wodza Apaczów pogodzi, jeżeli, oczywiście, przyznasz się do popełnionego błędu i dasz zadośćuczynienie za wojowników, którzy zginęli na palu męczeńską śmiercią. Gdy tego nie uczynisz, dojdzie do krwawej rzezi, w której stracisz większą część ludzi.
 — Uff!
 — Wiem, co mówię. Pamiętaj, że Winnetou jest sprzymierzeńcem Szoszonów. Jego przebiegłość i umiejętność prowadzenia hufców do zwycięstwa równoważy siłę setek wojowników; wiesz o tem również dobrze, jak ja. Umie zastawiać sidła na wroga, jak nikt na świecie.
 — Ucierpiałbyś jednak na tem.
 — Jakto?
 — Gdyby Winnetou wystąpił wrogo przeciw nam, musielibyśmy potraktować jako wroga jego przyjaciela i brata.
 — Pshaw!
 — Uff’ Śmiejesz się? Więc sądzisz, że to niemożliwe?
 — Ależ przeciwnie! Byłaby to jednak głupota, gdyż Winnetou pomściłby się srodze. Zresztą, nie pora teraz o tem mówić.
 — Racja! Do chwili otwarcia zgromadzenia jesteś związany słowem. W dniu narady zwiążemy cię, nie przypuszczam więc, byś mógł uciec i zaszkodzić nam u Szoszonów..

380