Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/384

 — Jeżeli pomówisz z wojownikami, zgodzą się na twoją propozycję.
   Uff! Dusza moja jest bardzo zatroskana, jeżeli ci się bowiem coś stanie, Winnetou zażąda, bym mu dał zadośćuczynienie.
 — Masz wprawdzie rację, ale nie potrzebujesz się obawiać, gdyż jestem przekonany, że ze strony Krwawych Indjan nic mnie złego nie spotka.
 — Zwołam zaraz najstarszych wojowników, by opowiedzieć, com usłyszał od wodza Apaczów.
 — Uczyń to. Niechaj jednak nie dadzą jutro poznać Krwawym Indjanom, że coś wiedzą.
 — Nakażę im to surowo. Chodź!
 Opuściliśmy miejsce, w którem się odbyła ważna rozmowa. Wódz udał się do swego mieszkania, ja zaś do swego; gdym wszedł do szałasu, Rost i Carpio zaczęli pytać, gdziem był tak długo. Dowiedziawszy się, żem rozmawiał z Winnetou, zdziwili się bardzo i ucieszyli. Oczywiście, opowiedziałem im, co nam Apacz zakomunikował. Gdym skończył, Carpio rzekł:
 — Mam zawsze rację, ale to zawsze!
 — Jakto? I teraz? — zapytałem.
 — Przecież to takie proste! Mordercami są Krwawi Indjanie, a tymczasem przypuszczano, że wszystkiemu winni są Szoszoni.
 — No?
 — Powiadasz: no! Właściwie niema o co pytać. Poprostu kilku roztargnionych ananasów popełniło w swej bezmyślności ogromną pomyłkę.
 — Ach tak! Ale, mój drogi Carpio, roztargnieni byli tym razem Indjanie, dzieci natury! A mówiłeś, że one nigdy nie bywają roztargnione.

376