Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/385

 — No tak. Widocznie jednak otarli się już o kulturę. Tylko kultura bywa przyczyną pomyłek i zamieszania. Jesteś najkulturalniejszym z pośród moich znajomch, no i zamieniłeś wtedy mój paszport! Trzymałeś go w bucie. Jeszcze dziś śmiać mi się chce na samo wspomnienie. Pamiętasz tę historję?
 — Tak, niestety.
 — Więc może wcale nie dojdzie do wojny między Wężami a Gawronami? — zapytał Dr. Rost.
 — To bardzo możliwe.
 — Chwała Bogu! Choć zabrałem ze sobą apteczkę, wolę nie być świadkiem rozlewu krwi. Głos wewnętrzny mów mi, że ani apteczka, ani opatrunki nie będą potrzebne.
 — Tego nie można wiedzieć! Gdybym słuchał swego głosu wewnętrznego, powiedziałby mi on, że sposobność do okazania pańskich lekarskich zdolności może się nadarzyć nawet bardzo prędko.
 — Względem kogo?
 — Peteha, mnie, a może i względem nas obydwóch.
 — Jakto?
 — Jeden z nas może zostać ranny albo nawet zabity.
 — E! Dlaczego?
 — Wskutek pojedynku.
 — Pojedynku? Prawdziwego pojedynku?
 — Tak.
 — Czy być może? Czyż pojedynki są tu znane?
 — I to nawet bardzo dobrze.
 — Przypuszcza pan, że trzeba się będzie, pojedynkować?
 — Nie jest to pewne, ale możliwe.
 — Sądzi pan, że Peteh pana wyzwie?

377