Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/370

cha na innych to, czego sam dokonał. Czyś to zbadał?
 — Nie było potrzeby. Sześciu moich wojowników wyruszyło po skóry, któreśmy zdobyli i pochowali w różnych miejscach. Naprzód znaleźliśmy ich zwłoki, potem zaś u Szoszonów skóry. Czy nie wystarcza dowód?
 — Hm! Iluż było Szoszonów?
 — Czterech. Zginęli na palu.
 — Prócz nich nie było nikogo?
 — Jeszcze jedna blada twarz.
 — Zowie się Nana-po?
 — Uff! Old Shatterhand ją zna?
 — Tak. Wiem jeszcze więcej.
 — Cóż takiego?
 — Skóry, znalezione u Szoszonów, należały albo do nich, albo do Nana-po który je od Szoszonów kupił. Nie są to te same skóry, które zabrano twoim sześciu wojownikom.
 — Uff! — zawołał.
 — Rzecz więc możliwa, — ciągnąłem dalej — że wasi wojownicy nie zginęli ani z rąk Szoszonów, ani z ręki Nana-po.
 — Old Shatterhand opowiada dziwne historje!
 — Napisałeś list do squaw Nana-po?
 — Tak To ci również wiadomo?
 — W liście żądasz za jego uwolnienie, by w przeciągu czterech miesięcy dostarczyli ci tylu strzelb, ile słońce ma dni?
 — Tak jest. Któż to powiedział Old Shatterhandowi?
 — Jego squaw. Czytałem twój list. Przybyłem, by pomówić z tobą o strzelbach.

362