Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/355

 — Jeńcowi? Niechaj wódz Upsaroków i Kikatsów powie, kogo ma na myśli, mówiąc o jeńcu?
 — Ciebie! — odparł tonem zdziwienia
 — Mnie — mnie uważasz za jeńca?
 — Uff, uff! Przenież ręce twe przywiązane do pleców, a nogi do grzbietu konia! Czy jesteś więc jeńcem, czy człowiekiem wolnym?
 — Jestem wolny!
 — Wei-a-keh! — Co za słowa! Widzę dumę na twem czole i zuchwałość w twem spojrzeniu; nie widzę jednak wolności, którą się przechwalasz.
 — Nigdy nie byłem wrogiem Kikatsów; zawsze z bronią w ręku pomagałem wojownikom Upsaroków w walce z Siouxami, którzy są ich wrogami mimo pokrewieństwa. Czy tak było?
 — Uff! Old Shaterhand przemawia językiem niezwykle zuchwałym; ale to prawda.
 — Jeżeli tak, to jestem od chwili przybycia do was wolnym wojownikiem.
 — Jesteś jeńcem naszego sprzymierzeńca!
 — Któż to taki? Nie znam go.
 — Peteh, wódz Krwawych Indjan.
 — Pshaw! Czy powiedział, że jestem jego jeńcem?
 — Tak.
 — Kłamał więc. Pokażę mu, czym jeniec, czy człowiek wolny. Otwórzcie szeroko oczy, wojownicy Upsaraków! — Tszah!
 Kto zna Indjan, ten wie, jak się do nich brać należy. Nic nie imponuje im bardziej, niż śmiałe pociągnięcie: nawet u wroga cenią prawdziwie wielką odwagę. Byłem związany; to prawda. Ręce miałem przywiązane do pleców, nogi uwiązane do konia podwójnym rzemie-

347