Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/337

 Nie odpowiedziałem i teraz. Zawołał więc gniewnie:
 — Czy Old Shatterhand stracił z przerażenia mowę? s
 — Nie — odparłem.
 — A może pod wpływem strachu nie ma odwagi, mówić ze mną?
 — Nie boję się niczego — odparłem z uśmiechem.
 — Staniesz się tak samo, jak Winnetou, łupem krabów.
 — Niech im moje ciało wyjdzie na zdrowie!
 — Dlaczego?
 — Będą się mogły przekonać, jak smakuje dzielny wojownik. Nie wiem, czy dotknęłyby tchórza, który napada na przeciwnika ztyłu, lękając się jego wzroku.
 — Uff Nie waż się nas obrażać, parszywy psie!
 — Pshaw! Siedzi tu około stu ludzi. Nie mogę ich nazwać wojownikami, nie mieli bowiem odwagi walczyć z Old Shatterhandem oko w oko, jak przystoi wojownikom o sercu, pełnem odwagi, i o silnych dłoniach. Tylko tchórzliwy kujot podkrada się ztyłu do ofiary; grizzly gór i bawoły preryj nie oglądają się ani na prawo, ani na lewo, a walą wprost na wroga.
 — Wyście się również podkradli!
 — Ztyłu? Nie znasz chyba różnicy między podkradaniem się a napadem!
 — A ty nie wiesz zapewne, z kim mówisz!
 — Pshaw! — odparłem pogardliwie.
 — Psie, kimże jestem?
 Milczałem.
 — Powiedz, kim jestem!

329