szych serc, współczuciem, które nakazuje postępować łagodnie. Pocóżby istniała na ziemi miłość gdyby nie umiała pomagać braciom i sostrom w znoszeniu niezawinionych cierpień i słabości? Howgh!
Wspaniały człowiek! Oto jak czuje, myśli i mówi Indjanin, zwany „dzikim” czerwonoskórym!
To, co Winnetou zaniknął przed chwilą w słowach, odczułem przy pierwszem spotkaniu z Carpiem. Był od dzieciństwa roztargniony, ale równocześnie ruchliwy, jak żywe srebro. Uważałem już przed laty, że roztargnienie Carpia będzie się stale zwiększać, i stanie się dlań poważną przeszkodą w życiowej karjerze. Okazało się, że obawy nie były płonne. Nieświadomość, że sam spałaszował kiełbasę i placek, była dla mnie dostatecznym dowodem. Z dawnej żywości Carpia nawet ślad nie pozostał. Na pierwszy rzut oka robił teraz wrażenie człowieka melancholijnego; przy dokładniejszej obserwacji okazywało się jednak, że to coś wiecej, niż melancholja. Fizycznie był niesłychanie wyczerpany i zmęczony. Pojmowałem, że uratować go może jedynie długi [1]i inicjatywy śladu nie zostało. Na twarzy malował się wy! Stracił ponadto cały wewnętrzny rozmach; z energji i inicjatywy śladu nie zostało. Na twarzy malował się wyraz bezradnej obojętności. Był idealnem narzędziem dla zbrodniczych planów Cornera i towarzyszów; człowieka bardziej bezwolnego wyobrazić sobie nie mogę. Współczułem z nim serdecznie; było mi go ogromnie żal. Czułem, że Winnetou ma rację, czułem, że w obecnych warunkach nie uda nam się powstrzymać katastrofy. By uratować, trzebaby go było albo zostawić tutaj pod troskliwą opieką, albo przetransportować na
- ↑
brak fragmentu tekstu: odpoczynek, którego niestety nie mogliśmy mu zapewnić. A jego stan fizyczny był i tak lepszy niż jego stan ducho (w oryginale: ...er bedurfte einer langen, langen Ruhe, die ihm zu bieten, uns leider ganz unmöglich war. Und noch größer als seine körperliche war seine geistige Ermattung.)
