do korkociągu, był złamany. Winetou przyjrzał się bacznie miejscu, w którem dłóto się złamało, i zapytał:
— Blade twarze nie znalazły również żadnych śladów w pokoju, w którym leżały nuggety?
— Żadnych.
— Niech nas tam zaprowadzą!
[1]mu. Watter mieszał, podobnie jak ja, w pokoju narożnym. Umeblowanie pokoju było ilościowo i jakościowo lepsze od umeblowania pokoi oficynowych. W otwartej naoścież szafie stała jeszcze pusta skrzynia. Winnetou otworzył i zamknął kilkakrotnie jej wierzch.
— To się nanic zda! — oświadczył Watter. — Sam otworzyłem ją przed chwilą; klucz mam w kieszeni.
Winnetou dotknął tylnej ściany skrzyni i zaczął ją badać.
Uff! — zawołał po chwili, ukazując nam mały kawałek ostrego żelaza. — Ta rama opiera się nie o ścianę, lecz o drzwi!
— Racja! — rzekł gospodarz zdumiony, gdyż szafa zakrywała drzwi w zupełności tak, że Winnetou nie mógł ich w żadnym razie zobaczyć.
— Otwórz pokój, do którego te drzwi prowadzą! — rozkazał Winnetou. — Tam otworzono tylną ścianę szafy. Złodziej nie miał kluczów od skrzyni, więc odkręcił śruby. Przy zaśrubowywaniu skrzyni złamał koniec dłóta, który znalazłem. Wkręcił śruby zaledwie do połowy; poczułem to przy pierwszem dotknięciu.
Przyniesiono klucz, poczem udaliśmy się do przyległego pokoju i otwirzyliśmy drzwi, łączące obydwa pokoje. Stanąwszy przed tylną ścianą szafy, ujrzeliśmy natychmiast, że część jej usunięto. Była to zwyczajna, lekka szafa hotelowa: tylna ściana składała się z kilku desek, do których stolarz wbił parę
- ↑
brak fragmentu tekstu, prawdopodobnie powinno tu być: Przeszliśmy przez podwórko do pokoju Wattera we frontowym do- (w oryginale: „Wir gingen über den Hof in das Vorderhaus und dort nach Watters Zimmer, welches ein Eckzimmer wie das meinige war.”)
