Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/233

domo powszechnie, że panowie umieją odnajdować ślady, których nikt odnaleźć nie potrafi, — więc chciałem, skorośmy się już spotkali, chciałem, hm...
 — Jazda, mówcie!
 — Słowem, chciałem uprzejmie prosić, byście weszli na górę; może uda się wam znaleźć coś, na cośmy nie zwrócili uwagi!
 Rzuciłem przelotne spojrzenie na Winnetou. Twarz miała wyraz nieruchomy, a więc nie jest ani za, ani przeciw, i mnie pozostawia decyzję. Odpowiedziałem więc lakonicznie:
 — Chodźmy!
 Poszli naprzód, by nam pokazać pokój; podążyliśmy za nimi. Widząc, kto idzie na górę, przyłączył się również do kompanji stojący w podwórzu gospodarz. Szeryf otworzył drzwi i chciał wejść.
 — Wstrzymajcie się! — rzekłem — Wejdziecie po nas. Moglibyście zatrzeć ślady, o ile nie uczyniliście tego już przedtem.
 Chcąc, by Winnetou pokazał tym ludziom, czem jest szkolony spryt i orientacja, dodałem:
 — Wódz Apaczczów wejdzie pierwszy.
 Zrozumiał mnie, zrobił krok naprzód, potem się zatrzymał. Twarzy nie było widać. Po chwili wszedł do środka; towarzyszyliśmy mu. Przy prawej ścianie stało łóżko, po lewej stół i krzesło, na niem zaś kufer prayermana. Winnetou pochylił się i podniósł sznur, leżący pod stołem.
 — To nic! — rzekł szeryf lekceważąco.
 — Zaczekajcie! — odparłem.
 Apacz podszedł do otwartego okna i spuścił sznur, chcąc się zorientować, jak daleko sięga. Potem rzucił go do pokoju, ale pozostał przy oknie, obserwując coś, czegośmy nie widzieli. Przesadził framugę okna i wszedł na stojącą obok da-

225