Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/114

 — Nie, ale jadłem z nim razem i piłem, goliłem się w jego towarzystwie, pisałem przy tym samym stole co on, wychodziłem z nim, nawet używałem tej samej miski, mydła i ręcznika co i on.
 — Co słyszę, mylordzie! Ależ to serdeczne, intymne stosunki! Zazdroszczę ich panu.
 Wstał, znowu złożył ukłon i ciągnął dalej:
 — Mam nadzieję, że pan będzie łaskaw opowiedzieć mi o nim coś więcej. Cieszę się bardzo, że pan tu zamierza zamieszkać; będę dumny z obsługiwania człowieka, który jest tak bliskim znajomym Old Shatterhanda. Ma się pan z nim może znowu spotkać?
 — Tak.
 — Kiedyż to?
 — Pierwszy będę miał wiadomość o jego powrocie do St. Joseph.
 — Do tego czasu zostaje pan tutaj?
 — Tak.
 — W takim razie musi pan obiecać, że mnie pan do niego zaprowadzi. Dobrze, mylordzie?
 — Hm. Old Shatterhand nie lubi nowych znajomości. Słyszałem, że postanowił odbyć podróż tylko w towarzystwie Winnetou.
 — Musi zmienić decyzję po rozmowie ze mną. A więc przedstawi mnie pan?
 — Nie wiem, czy będzie z tego zadowolony. Słyszałem, że pan chciałby mu towarzyszyć; otóż zwracam pańską uwagę, że Old Shatterhand nie lubi roli przewodnika.
 — Co też pan sobie wyobraża, mylordzie! Wiem doskonale, co mam o nim myśleć. Jako westman wiem, że setki zasłużonych westmanów uważałyby za największy zaszczyt samą możliwość przyłączenia się do niego i Winnetou

106