Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/113

łaskaw opisać nam Old Shatterhanda. Czy to człowiek wysoki, barczysty? A, jakie ma oczy, brodę? Jak się ubiera, jaki ma głos, chód?...
 — Dosyć, dosyć! — rzekłem z uśmiechem. — Któż potrafi spamiętać tę pytania!
 — Racja! Jestem zbyt niecierpliwy.
 Po tych słowach wstał, ukłonił się nisko i rzekł:
 — Pozwoli pan, mylordzie, że będę pytać pokolei. A więc, czy jest wysoki?
 — Mniej więcej mego wzrostu.
 — Barczysty?
 — Mniej więcej jak ja.
 — Hm! Muszę zauważyć, że mój głos wewnętrzny mówi mi, iż jest znacznie wyższy i szerszy w plecach, aniżeli Pan. Jak się trzyma?
 — Prosto — jak sosna.
 — Jaki ma chód?
 — Biega na dwóch nogach, jeździ konno — na sześciu.
 — Błagam, niech pan nie żartuje! Wielbię tego człowieka; nie mogę go tak lekceważyć. Jaki ma zarost?
 — Wąsy i małe faworyty.
 — Więc również taki sam, jak pan. A ubranie?
 — Skórzane, trapperskie.
 — Przybrane włosami ludzkiemi?
 — Nie; czerwonemi frendzlami ze skóry.
 — No tak. Wiadomo, że nie uznaje zwyczajów indiańskich w dziedzinie barbarzyńskich oznak zwycięstwa. Rozmawiał pan z nim?
 — Tak.
 — O czem?
 — O różnych sprawach.
 — Opowiadał panu swoje przeżycia?

105