Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/112

ryce do rzadkości. Chcąc gospodarza wyciągnąć z kłopotliwego położenia, rzekłem:
 — Pozwolą panowie na jedną uwagę? Podróż do St. Joseph byłaby bezcelowa, gdyż Old Shatterhanda już tam niema.
 — Niema? Na pewno? Kto panu to powiedział? — zapytali odydwaj równocześnie.
 — On sam — odparłem.
 Usiedli obok mnie; po chwili gospodarz zapytał:
 — A więc pan z nim mówił?
 — Tak. Przybywam z St. Joseph.
 — To ciekawe, bardzo ciekawe! Powiadają, że jest mym rodakiem. Czy to prawda?
 — Prawda.
 — To mnie bardzo cieszy! Jesteśmy wobec tego ziomkami. Skądże on pochodzi?
 — Nie pytałem go.
 — To jasne! Takiego człowieka nie można wypytywać, jak pierwszego lepszego. A więc niema go w St. Joseph? Dokądże się udał?
 — Przypuszczam, że to tylko jemu jest wiadome.
 — Niemiła sprawa! — zawołał kelner. — Dałbym wiele, gdybym z nim mógł pomówić.
 — Może pan być zupełnie spokojny. Udał się tylko na wycieczkę i powróci.
 — Naprawdę? Kiedyż to nastąpi, kiedy?
 — Trudno to określić. Zdaje mi się, że będzie w St. Joseph czekać na Winnetou.
 — Winnetou? A więc i on przybędzie? Ależ w ten sposób spełnią się moje najśmielsze marzenia! Zobaczę jednego i drugiego — Old Shatterhanda i Winnetou. Może pan będzie

104