Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/108

 Nie słyszałem jeszcze, by kelner tytułował swego pryncypała mylordem. Czy to zwyczaj w tym domu, czy też przesadna grzeczność kelnera-karzełka — oto pytanie, które mnie zajęło.
 — Urlop? Dziś? — rzekł gospodarz. — Zwarjował pan! Urlop? Przecież strzelcy obchodzą dziś swe święto i urządzają wieczerzę z tańcami!
 — Przykro mi bardzo, mylordzie, — rzekł mały z głębokim, pełnym ubolewania ukłonem, ale gotów jestem ponieść dla pana każdą ofiarę z wyjątkiem tej właśnie. Muszę z nim pomówić.
 — Z kim?
 — Z Old Shatterhandem.
 — Co? Jak? — zawołał gospodarz. — Old Shatterhand jest w Weston?
 — Nie, w St. Joseph.
 — Skądże pan to wie?
 — Niech pan przeczyta gazetę! Przybył przed kilkoma dniami; jutro ukaże się w dodatku jego artykuł.
 Ach, sprytny wydawca pisma reklamuje już mój artykuł, by sprzedać jak najwięcej egzemplarzy! Jak wiadomo, pisma amerykańskie liczą przeważnie na kolportaż uliczny, a nie na abonentów.
 — I dlatego chce pan jechać do St. Joseph?
 — Tak.
 — Wiadomo panu, gdzie mieszka?
 — Nie, ale się dowiem.
 — Nie dowie się pan.
 — Dlaczego?
 — Nie będzie się pan wcale dowiadywał; nie mogę panu dziś pozwolić na wyjazd do St. Joseph.
 Kelner znowu się skłonił nisko i rzekł:

100