Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/100

 — Swoje dwadzieścia talarów a nasze wspólne dziesięć guldenów? Jesteś niezwykłym człowiekiem! Ja nie postąpiłbym również inaczej. Dałbym jej tyleż. A co dostała stara?
 — Pieniądze, które byty przeznaczone na naszą podróż.
 — Wszystkie?
 — Tak.
 — Ileż ich było?
 — Nie wiem.
 — Nie wiem! Wspaniała historja! Wyrzuca ostatni grosz! Cóż teraz, poczniemy, z czego będziemy żyli?
 — Ile masz jeszcze pieniędzy?
 — Dokładnie nie wiem.
 — To zbyteczne. W każdym razie, to co masz jeszcze, wystarczy, abyśmy obydwa mogli przenocować w Bleistadt.
 — Tak. A później?
 — Potem wrócimy do Falkenau.
 — Do Frania?
 — Tak.
 — Do kroćset! Nie zapomniał pewnie historii z sernikiem. Czy nie możnaby tego uniknąć?
 Zatrzymałem się, ująłem go za ramię i zapytałem niezwykle uroczyście:
 — Carpio, czy naciągnąłeś już kogo w życiu?
 — Nie — nikogo!
 — Więc posłuchał mnie! Nasza podróż skończona z powodu braku pieniędzy. Ponieważ nie możemy żebrać, więc naciągnę Frania. Musi nam dać na powrót. Zgoda?
 — A kto mu zwróci pożyczone pieniądze? Ty sam, czy my obydwaj?
 — Ja sam.

92