Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/84

 — Przeciwnie; ale on się stał nieuchwytnym. Podczas pościgu za nim padły trzy kule z nieba, które zabiły trzy najlepsze konie.
 — Skąd ty to wiesz?
 — Opowiedział to posłaniec, którego Cedar Ben Huli wysłał do naszego szejka. Czy już wierzysz, że to był szejtan?
 — Tak, to był on.
 — Cóżbyś zrobił, gdyby się tobie zjawił?
 — Strzeliłbym do niego, a przytem odmawiałbym świętą fatchę.
 Wystąpiłem z za rogu skały i stanąłem przed nimi.
 — Więc odmów ją! — rozkazałem mu.
 — Allah kerihm!
 — Allah ilh Allah, Mohammed razuhl Allah!
 Nie zdołali nic więcej wydobyć z siebie prócz tych dwóch okrzyków.
 — Jestem tym, o którym opowiadałeś. Nazywasz mnie szejtanem: biada ci, jeśli ręką ruszysz, aby się bronić! Halefie, zabierz im broń!
 Nie stawiali wcale oporu; zdawało mi się, że słyszę, jak dzwonią zębami.
 — Zwiąż im ręce ich własnemi pasami!
 Halef rychło się z tem uporał, byłem przekonany, że węzły nie puszczą.
 — Teraz odpowiadajcie na moje pytania, jeśli wam życie miłe! Z jakiego szczepu jesteście?
 — Jesteśmy Obeidami.
 — Wasz szczep przeprawi się jutro przez Tygrys?
 — Tak.
 — Ilu macie wojowników?
 — Tysiąc i dwustu.
 — Jak są uzbrojeni?
 — W strzały i strzelby z lontem.
 — Czy macie jeszcze inne strzelby, a może i pistolety?
 — Niewiele.
 — Jak się przeprawicie — na czółnach?
 — Na tratwach; nie mamy czółen.
 — Ilu wojowników mają Abu Hammedzi?
 — Tylu, co i my.
 — Jak są ci uzbrojeni?