Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/67

 — A więc mówiłeś z nim?
 — Krótko.
 — Ilu myśliwych było przytem?
 — Żaden.
 — Niechaj Allah będzie z tobą, by cię pamięć nie opuściła!
 — Byłem sam!
 — Gdzie?
 — W obozie Abu Hammedów.
 — Oniby ciebie zabili!
 — Nie uczynili tego, jak widzisz. Nawet Cedar Ben Huli zostawił mnie przy życiu.
 — I jego widziałeś?
 — I jego. Zastrzeliłem mu trzy konie.
 — Opowiedz!
 — Nie teraz, i nie tobie samemu, bo inaczej musiałbym kilka razy to samo powtarzać. Zwołaj ludzi, a dowiesz się dokładnie o wszystkiem.
 Poszedł.
 Chciałem właśnie wejść do jego namiotu, gdy ujrzałem Anglika, nadjeżdżającego szybkim galopem.
 — Słyszałem przed chwilą, że pan przybył — wołał już zdaleka. — Znalazł pan?
 — Tak; nieprzyjaciół, pole walki i wszystko.
 — Ba! A ruiny z fowling-bullem?
 — Także!
 — Pięknie, bardzo dobrze! Będę kopał, znajdę i poślę do Londynu. Ale wpierw trzeba będzie walczyć?
 — Tak.
 — Dobrze, będę się bił jak Bayard… I ja znalazłem.
 — Co?
 — Rzadkość, pismo.
 — Gdzie?
 — Jama, tu wpobliżu… Cegła.
 — Pismo na cegle?
 — Yes! Pismo klinowe. Czy umie pan czytać?
 — Trochę.
 — Ja nie. Zobaczymy!
 — Dobrze. Gdzie jest kamień?
 — W namiocie. Zaraz przynieść!
 Poszedł i przyniósł mi swe cenne wykopalisko.
 — Tu, popatrzeć, czytać!