Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/154

 — Wsiadaj — rozkazał agha z ponurym wyrazem twarzy.
 Zachowałem się, jakgdyby mię to wcale nie obeszło, chociaż ta eskorta kazała mi się domyśleć, że byłem niejako wzięty do niewoli. Poniesiono mnie kłusem, i zatrzymano się aż przed bramą.
 — Wysiądź i chodź za mną — rozkazał agha w tonie jak poprzednio.
 Poprowadził mnie schodami na górę do pokoju, gdzie stali zgromadzeni rozmaici oficerowie, którzy mierzyli mnie ponuremi spojrzeniami. U wejścia siedziało kilka osób cywilnych. Byli to ludzie z miasta, po których poznać było można, że się tu w tej jaskini lwa czuli nieswojo. Mnie oznajmiono natychmiast. Zdjąłem sandały, które w tym celu włożyłem poprzednio i wszedłem.
 — Sallam aaleikum! — powitałem, pochylając się z rękoma skrzyżowanemi na piersiach.
 — Sal — — —
 Basza przerwał powitanie, ale natychmiast jął mówić dalej:
 — Posłaniec twój powiedział, że jakiś Frank chce ze mną mówić.
 — Tak jest.
 — Czy jesteś muzułmaninem?
 — Nie.
 — A mimo to śmiesz używać powitania muzułmańskiego.
 — Ty jesteś muzułmanin, ulubieniec Allaha i padyszacha — niechaj mu Bóg błogosławi — mamże cię witać pozdrowieniem pogan, nie mających Boga, ani ksiąg świętych?
 — Jesteś zuchwały, cudzoziemcze!
 Basza obrzucił mnie dziwnem jakiemś, świdrującem spojrzeniem. Był to człowiek niewielki i bardzo chudej postaci. Twarz jego byłaby zupełnie pospolitą, gdyby nie było w niej rysu przebiegłości i okrucieństwa. Miał przytem spuchnięty prawy policzek. Obok niego stała miska, napełniona wodą, służąca mu za spluwaczkę. Strój miał cały z jedwabiu. Głownia sztyletu i agrafa na turbanie iskrzyły się od djamentów; jego palce lśniły pierścieniami, a nargile, z której palił, była z pewnością najdroższą ze wszystkich, jakie kiedykolwiek widziałem.