Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/57

—   47   —

 — I dał im swe czarne konie?
 — Tak, wszystkie cztery.
 — Dokąd się udali złodzieje?
 — Do — do — do Radowicz.
 Ponieważ utknęła, domyśliłem się, że wyznała teraz tylko część prawdy. Rozkazałem jej zatem:
 — Powiedz wszystko! Czemu nie wymieniasz reszty miejscowości? Jeśli nie będziesz otwarta, każę mimo to wnieść ławę i obić cię dziewkom.
 — Panie, ja powiem. Pojechali do Radowicz, a stamtąd dalej do Zbigancy.
 — Czy do rzeźnika Czuraka, który tam mieszka?
 — Tak, do niego.
 — A potem do leśnej chaty?
 — Ty ją znasz panie?
 — Odpowiadaj!
 — Tak, chcą się tam dostać.
 — A potem?
 — Tego już nie wiem.
 — Czego tam szukają?
 — I tego nie wiem. Mój mąż ukrywa przedemną takie rzeczy.
 — Ale zna Szuta?
 — Może; ja nie wiem.
 — Miał zawsze tajne sprawy z Mibarekiem?
 — Nie słyszałam nigdy o tem, co robili, ale mąż bywał często na górze, a Mibarek do nas w nocy przychodził.
 — Czy przypatrzyłaś się dzisiaj więźniom?
 — Widziałam ich.
 — Czy ich znałaś?
 — Tylko jednego, który pierwej często tu bywał.
 — Którego? Czy Manacha el Barsza?
 — Nie znam jego imienia. Ten był poborcą haraczu w Uskub.
 — To on. Co jeszcze wiesz o tej sprawie]?
 — Nic, całkiem nic, effendi. Powiedziałam ci już wszystko, co mnie samej wiadomo.