Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/493

—   463   —

 — A jakiej barwy jest nitka, której użyłeś do szycia?
 — Biała.
 — Ależ to okropnie odbija. Czy nie masz ciemnych nici, a przynajmniej czarnych?
 — Poddostatkiem!
 — To czemuż niemi nie szyłeś? Białe są dwa razy mocniejsze od czarnych, więc sądziłem, że trzymać będą tak, iż się już nie rozedrą spodnie w tem miejscu, gdybyś nawet miał znów kiedy pływać w ubraniu.
 — Jesteś bardzo zapobiegliwy, jak widzę. Pozwolę sobie jednak wziąć czarnych nici. No, chodź do środka!
 — Czy ci pomóc, zihdi?
 — Tak; potrzymasz spodnie, a ja zaszyję.
 Barak był pusty, ponieważ ludzie poszli do roboty. Usiedliśmy z Halefem na desce przy spodniach. Dostaliśmy igłę i nici, a zamiast nożyczek posługiwaliśmy się nożem. Jako uczeń naprawiałem sobie nieraz ubranie. Znałem dość dobrze różnicę między ściegiem krytym, a wierzchnim, to też zabrałem się do dzieła z zaufaniem we własne siły. Tymczasem stolarz i krawiec w jednej osobie krzątał się koło pieca i dorzucał polana, jak gdyby się miało wołu upiec przy ogniu. Kafle promieniowały ciepłem, które przypominało piękne dni na Saharze. Suknie moje były już suche; należało je tylko wyprasować.
 Artysta wziął najpierw kamizelkę, położył ją na desce i wyjął z ognia żelazko do prasowania. Było rozpalone do czerwoności, a rączka całkiem zwęglona. Spojrzał na żelazko, potem na mnie i poskrobał się znowu bardzo znacząco w głowę.
 — Czegóż chcesz? — zapytałem.
 — Co teraz robić?
 — Prasować!
 — Ale jak?
 — Jak zawsze. Umiesz to przecież znakomicie.
 — Hm! To bardzo zawikłana historya.
 — Jakto?